Εδώ σ’ αυτό το παραθύρι
κοντά μου κάποτε είχες γείρει
κι από του ήλιου το ποτήρι
να πιούμε μου `λεγες το φως.
Σκοτάδι τώρα πέφτει μπρος μου
μετρώ την ερημιά του κόσμου
κι εσύ που ήσουν αδερφός μου
λυγμός απόμεινες κρυφός.
Που πας του ονείρου ταξιδιώτη
στερνή αγάπη μου και πρώτη,
από το χρόνο τον προδότη
ποτέ δε γλίτωσε κανείς.
Που πας πουλί κατατρεγμένο
που πας κυνηγημένο τρένο,
σε ποιο σταθμό να περιμένω
μπροστά μου πάλι να φανείς;
|
Edó s’ aftó to parathíri
kontá mu kápote iches giri
ki apó tu íliu to potíri
na piume mu `leges to fos.
Skotádi tóra péfti bros mu
metró tin erimiá tu kósmu
ki esí pu ísun aderfós mu
ligmós apómines krifós.
Pu pas tu oniru taksidióti
sterní agápi mu ke próti,
apó to chróno ton prodóti
poté de glítose kanis.
Pu pas pulí katatregméno
pu pas kinigiméno tréno,
se pio stathmó na periméno
brostá mu páli na fanis;
|