Aφού δε θέλει κι ο Θεός να ναι ο κόσμος σκοτεινός
δεν θέλει πίστη απόλυτη ούτε βενζίνη αμόλυβδη
Θέλει κρασί και προσοχή, δε θέλει μαρς και προσευχή
πίνει απ το ποτήρι μας, γελάει για χατήρι μας
Δεν είν δικές του οι σκέψεις σου κι οι άχαρες οι βλέψεις σου
παπάρες για πρωθυπουργούς, σάλτσες για παλαβούς
ανάβει το καντήλι του, καπνίζουνε οι φίλοι του
κι όταν τους βάζουν φυλακή κάθεται πάλι κι απορεί
Aφού δε θέλει κι ο Θεός να ‘ναι ο κόσμος σκοτεινός
δεν θέλει μάτια ανοιχτά ούτε τα χέρια σου σφιχτά
θέλει το νου στα μέτρα μας και την καρδιά στα ντέρτια μας
θέλει το γέλιο σου ξανά και μια γεμάτη αγκαλιά
|
Afu de théli ki o Theós na ne o kósmos skotinós
den théli písti apóliti ute venzíni amólivdi
Théli krasí ke prosochí, de théli mars ke prosefchí
píni ap to potíri mas, gelái gia chatíri mas
Den in dikés tu i sképsis su ki i áchares i vlépsis su
papáres gia prothipurgus, sáltses gia palavus
anávi to kantíli tu, kapnízune i fíli tu
ki ótan tus vázun filakí káthete páli ki apori
Afu de théli ki o Theós na ‘ne o kósmos skotinós
den théli mátia anichtá ute ta chéria su sfichtá
théli to nu sta métra mas ke tin kardiá sta ntértia mas
théli to gélio su ksaná ke mia gemáti agkaliá
|