Τα κάλλη σου βατόμουρα κι είπα να σου τα κόψω.
Αγκάθια μ’ αγκυλώσανε μα ό,τι είναι θα τελειώσω.
Εμένα κι αν μου τ’ αρνηθείς κι ώσπου να καμαρώσεις
θα’ ρθει ο άγριος τρυγητής κι ό,τι έχεις θα του δώσεις.
Γι’ αυτό λοιπόν τα κάλλη σου σε μένα να τα δώσεις.
Παράβλεψε τα λάθη μου και τα ελαττώματά μου.
Κοίτα ωτρέμει η ανάσα μου και τ’ ακροδάχτυλά μου.
Στο φως που τρέχει γρήγορα ν’ ανέβεις γητευτή μου
κι αν γελαστώ κι αν τυφλωθώ, θα ’ναι η αμοιβή μου.
Στο φως ν’ ανέβεις και να ‘ρθεις, αυτή ’ναι η γιορτή μου.
Θέλω να πω στους βάρβαρους και στους ειδωλολάτρες
πως έχω βάρος και Θεό και γι’ αυτονών τις πλάτες.
Θεό που κάθεται στη γη ξέρω τη γειτονιά του
που `χει την αυταρέσκεια και δε θωρεί μπροστά του.
Μα σαν θα `ρθει ο τρυγητής, θα βρει τη γιατρειά του.
Θα `ρθει ο άγριος τρυγητής, να βρει τη γιατρειά του.
|
Ta kálli su vatómura ki ipa na su ta kópso.
Agkáthia m’ agkilósane ma ó,ti ine tha telióso.
Eména ki an mu t’ arnithis ki óspu na kamarósis
tha’ rthi o ágrios trigitís ki ó,ti échis tha tu dósis.
Gi’ aftó lipón ta kálli su se ména na ta dósis.
Parávlepse ta láthi mu ke ta elattómatá mu.
Kita otrémi i anása mu ke t’ akrodáchtilá mu.
Sto fos pu tréchi grígora n’ anévis giteftí mu
ki an gelastó ki an tiflothó, tha ’ne i amiví mu.
Sto fos n’ anévis ke na ‘rthis, aftí ’ne i giortí mu.
Thélo na po stus várvarus ke stus idololátres
pos écho város ke Theó ke gi’ aftonón tis plátes.
Theó pu káthete sti gi kséro ti gitoniá tu
pu `chi tin aftaréskia ke de thori brostá tu.
Ma san tha `rthi o trigitís, tha vri ti giatriá tu.
Tha `rthi o ágrios trigitís, na vri ti giatriá tu.
|