Χιλιάδες χρόνια στα ψηλά, συντρόφους έχεις τ’ άστρα,
απόφευγέ τηνε τη γη, γιατί ναι ξελογιάστρα,
ποτέ μη θες φεγγάρι μου, ανθρώπους να γνωρίσεις,
γιατί τα βάσανα της γης και συ θα τ’ αποκτήσεις.
Ανθρώπου μάτι μη σε δει, φεγγάρι μου να ζήσεις,
γιατί αν είσαι λαμπερό, χωρίς να θες θα σβήσεις,
κάτσε στην ησυχία σου, και μες στην μοναξιά σου,
όλη της γης ζηλεύουνε, να δούνε τα καλά σου.
Παρτίδες με τους άνθρωπους, στο λέγω μην ανοίξεις,
γιατί σκληρά θα πληγωθείς και θα μεταννοήσεις,
οι άνθρωποι είναι κακοί, στη γήινη τη σφαίρα
κι από τη γη δεν πρόκειται, να δεις μιαν άσπρη μέρα.
Πίκρες, καημούς και βάσανα, θα έχεις πρώτoi φίλοι,
ποτέ δε θα γελάσουνε, τα δυο γλυκά σου χείλη
κι αν είσαι τόσο πλούσιο, μην έχεις εμπιστοσύνη,
οι άνθρωποι δε γνωρίζουνε, ποτέ τους καλοσύνη.
|
Chiliádes chrónia sta psilá, sintrófus échis t’ ástra,
apófevgé tine ti gi, giatí ne kselogiástra,
poté mi thes fengári mu, anthrópus na gnorísis,
giatí ta vásana tis gis ke si tha t’ apoktísis.
Anthrópu máti mi se di, fengári mu na zísis,
giatí an ise laberó, chorís na thes tha svísis,
kátse stin isichía su, ke mes stin monaksiá su,
óli tis gis zilevune, na dune ta kalá su.
Partídes me tus ánthropus, sto légo min aniksis,
giatí sklirá tha pligothis ke tha metannoísis,
i ánthropi ine kaki, sti gíini ti sfera
ki apó ti gi den prókite, na dis mian áspri méra.
Píkres, kaimus ke vásana, tha échis prótoi fíli,
poté de tha gelásune, ta dio gliká su chili
ki an ise tóso plusio, min échis ebistosíni,
i ánthropi de gnorízune, poté tus kalosíni.
|