Με πήραν οι ουρανοί
μια νύχτα που ήμουνα παιδί
κι απ’ το παράθυρό μου
μ’ έκλεψε το φεγγάρι.
Μισείς το φως
μισείς τη σκοτεινιά
του φεγγαριού κυρά.
Έχω δοθεί σ’ έναν εραστή
που δεν έχει ακόμα γεννηθεί
κι απ’ τις χορδές ενός βιολιού
έχω κρεμαστεί.
Κι αν πω το σ’ αγαπώ
θα ‘ναι γιατί όμορφα ηχεί
και θα σκορπίσει με τις πρώτες βροχοσταγόνες
Η αγάπη σου μονάχα μια σταλιά
στα χείλη μου δροσιά.
|
Me píran i urani
mia níchta pu ímuna pedí
ki ap’ to paráthiró mu
m’ éklepse to fengári.
Misis to fos
misis ti skotiniá
tu fengariu kirá.
Έcho dothi s’ énan erastí
pu den échi akóma gennithi
ki ap’ tis chordés enós violiu
écho kremasti.
Ki an po to s’ agapó
tha ‘ne giatí ómorfa ichi
ke tha skorpísi me tis prótes vrochostagónes
I agápi su monácha mia staliá
sta chili mu drosiá.
|