|
Όλα στον κόσμο τα `χασα,
δεν έχω δρομολόϊ,
οι χάντρες άδικα χτυπούν
στο μαύρο κομπολόι”.
Μες στη θάλασσα γυρνούσα,
ένα σπίτι λαχταρούσα.
Να γυρίσω, ν’ αγκαλιάσω
τη γυναίκα π’ αγαπώ.
Όμως βρήκα ρημαγμένο
το σπιτάκι το καημένο.
Η γυναίκα μου φευγάτη,
κλαίω τώρα και θρηνώ.
Φέρτε μου τα δυο της χέρια,
φέρτε μου τα δυο της χείλη.
Πάν’ οι όρκοι κι οι αγάπες
μέσ’ στο σούρουπο τ’ Απρίλη.
Φέρτε μου δυο μαύρα μάτια,
φέρτε μου δυο βλεφαρίδες.
Μες στην έρημη φωλιά μας
κλαίνε τώρα νυχτερίδες.
Ποιος μου πήρε τη χαρά μου,
τα στολίδια της καρδιάς μου;
Τη γυναίκα, το παιδί μου,
μακριά σε ξένη γη;
Ποια σκληρή, κακούργα μοίρα
είχε γράψει όταν την πήρα
να με βρει στο γυρισμό μου
άλλη μια καταστροφή;
|
Όla ston kósmo ta `chasa,
den écho dromolói,
i chántres ádika chtipun
sto mavro kobolói”.
Mes sti thálassa girnusa,
éna spíti lachtarusa.
Na giríso, n’ agkaliáso
ti gineka p’ agapó.
Όmos vríka rimagméno
to spitáki to kaiméno.
I gineka mu fevgáti,
kleo tóra ke thrinó.
Férte mu ta dio tis chéria,
férte mu ta dio tis chili.
Pán’ i órki ki i agápes
més’ sto surupo t’ Apríli.
Férte mu dio mavra mátia,
férte mu dio vlefarídes.
Mes stin érimi foliá mas
klene tóra nichterídes.
Pios mu píre ti chará mu,
ta stolídia tis kardiás mu;
Ti gineka, to pedí mu,
makriá se kséni gi;
Pia sklirí, kakurga mira
iche grápsi ótan tin píra
na me vri sto girismó mu
álli mia katastrofí;
|
