Έτσι ξεκίνησα εγώ
με την καρδιά μου χώμα
και μ’ ένα μαύρο ουρανό
που ‘ψαχνε άλλο χρώμα.
Όνειρα κάνουν οι τρελοί
δεν ταίριαζαν σε μένα
πόσο ν’ ανέβω πιο ψηλά
με τα φτερά κομμένα.
Οι δρόμοι με μεγάλωσαν
κι οι νύχτες με ξυπνήσαν
αλήτες και παράνομοι
μαζί μου περπατήσαν.
Ζωή στο πεζοδρόμιο
παράπονα για χάδια
αγάπησα και πόνεσα
στου κόσμου τα σκοτάδια.
Έτσι ξεκίνησα εγώ
με μια βαλίτσα μόνο
και όλους να λογαριαστώ
και κόντρα με το χρόνο.
Τράβηξα μέσα μου γραμμή
και χάραξα πορεία
κι είμαι στον κόσμο το μικρό
μεγάλη ιστορία.
|
Έtsi ksekínisa egó
me tin kardiá mu chóma
ke m’ éna mavro uranó
pu ‘psachne állo chróma.
Όnira kánun i treli
den teriazan se ména
póso n’ anévo pio psilá
me ta fterá komména.
I drómi me megálosan
ki i níchtes me ksipnísan
alítes ke paránomi
mazí mu perpatísan.
Zoí sto pezodrómio
parápona gia chádia
agápisa ke pónesa
stu kósmu ta skotádia.
Έtsi ksekínisa egó
me mia valítsa móno
ke ólus na logariastó
ke kóntra me to chróno.
Tráviksa mésa mu grammí
ke cháraksa poria
ki ime ston kósmo to mikró
megáli istoría.
|