Απόψε χώρισα μ’ εκείνον π’ αγαπώ,
αυτός που με ‘κανε τον κόσμο να γνωρίσω
και μοιάζω τώρα ένα πτώμα ζωντανό
κι αδιαφορώ αν θα πεθάνω ή θα ζήσω.
Τα όνειρά μου όλα πεθαίνουν
κι οι μαύροι δρόμοι με περιμένουν.
Ήταν η αγάπη μας στον κόσμο ζηλευτή
και για παράδειγμα την είχανε οι άλλοι,
μα ποιος μπορούσε απ’ αυτόν να φανταστεί
υποκρισία κι απονιά τόση μεγάλη.
Τα όνειρά μου απόψε σβήνω
κι αναρωτιέμαι τι θ’ απογίνω.
Απόψε μ’ άφησε στην άκρη του γκρεμού
κι έφυγε άνανδρα μακριά μου σαν τον κλέφτη
και ούτε έβαλε καθόλου με τον νου,
στην αμαρτία μια κοπέλα ότι πέφτει.
Τα όνειρά μου όλα πεθαίνουν
κι οι μαύροι δρόμοι με περιμένουν.
|
Apópse chórisa m’ ekinon p’ agapó,
aftós pu me ‘kane ton kósmo na gnoríso
ke miázo tóra éna ptóma zontanó
ki adiaforó an tha petháno í tha zíso.
Ta ónirá mu óla pethenun
ki i mavri drómi me periménun.
Ήtan i agápi mas ston kósmo zileftí
ke gia parádigma tin ichane i álli,
ma pios boruse ap’ aftón na fantasti
ipokrisía ki aponiá tósi megáli.
Ta ónirá mu apópse svíno
ki anarotiéme ti th’ apogino.
Apópse m’ áfise stin ákri tu gkremu
ki éfige ánandra makriá mu san ton kléfti
ke ute évale kathólu me ton nu,
stin amartía mia kopéla óti péfti.
Ta ónirá mu óla pethenun
ki i mavri drómi me periménun.
|