Mες την υπόγεια την ταβέρνα,
μες σε καπνούς και σε βρισιές
απάνω στρίγγλιζε η λατέρνα
όλοι παρέα πίναμ’ εψές.
Εψές, σαν όλα τα βραδάκια,
να πάνε κάτω τα φαρμάκια.
Σφιγγόταν ένας πλάι στον άλλο
και κάπου εφτούσε καταγής.
Ω! πόσο βάσανο μεγάλο
το βάσανο είναι της ζωής!
Όσο κι ο νους να τυραννιέται,
άσπρην ημέρα δε θυμιέται.
Ήλιε και θάλασσα γαλάζια
και βάθος τ’ άσωτ’ ουρανού!
Ω! της αυγής κροκάτη γάζα,
γαρούφαλα του δειλινού,
Λάμπετε, σβήνετε μακριά μας,
χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας!
|
Mes tin ipógia tin tavérna,
mes se kapnus ke se vrisiés
apáno strínglize i latérna
óli paréa pínam’ epsés.
Epsés, san óla ta vradákia,
na páne káto ta farmákia.
Sfingótan énas plái ston állo
ke kápu eftuse katagís.
O! póso vásano megálo
to vásano ine tis zoís!
Όso ki o nus na tiranniéte,
ásprin iméra de thimiéte.
Ήlie ke thálassa galázia
ke váthos t’ ásot’ uranu!
O! tis avgís krokáti gáza,
garufala tu dilinu,
Lábete, svínete makriá mas,
chorís na bite stin kardiá mas!
|