Δεν ξέρω αν βρίσκεται κρυμμένος
στα νύχια σου ο Θεός
μα εσύ πιο πολύ μου μοιάζεις
για λύκος νηστικός
κι όταν στα πρόβατα αγορεύεις
για του έθνους το καλό
διάολε σε βλέπω να χορεύεις του κτήνους το χορό.
Πες μου πως γίνεται η αγάπη
να ζει απ’ τη λέξη εχθρός
και πως θα βρω τη σωτηρία σκυμμένος και βουβός
κι αν πάλι αυτό το τραγουδάκι σου μοιάζει αιρετικό
διάολε φύγε από μπροστά μου, μου κρύβεις το Θεό.
Ποιος σκαλίζει το σκοτάδι στην ψυχή μου κι όταν χαίρομαι ποιος κλαίει
ποιος παλεύει να μισήσω το κορμί μου κι όταν τ’ αγαπάω ποιος φταίει
ποιος φρενάρει και ρημάζει τη ζωή μου κι όταν προχωράω ποιος κλαίει
ποιος ζητά να χαμηλώσω τη φωνή μου κι αν του τ’ αρνηθώ ποιος φταίει
|
Den kséro an vrískete krimménos
sta níchia su o Theós
ma esí pio polí mu miázis
gia líkos nistikós
ki ótan sta próvata agorevis
gia tu éthnus to kaló
diáole se vlépo na chorevis tu ktínus to choró.
Pes mu pos ginete i agápi
na zi ap’ ti léksi echthrós
ke pos tha vro ti sotiría skimménos ke vuvós
ki an páli aftó to tragudáki su miázi eretikó
diáole fíge apó brostá mu, mu krívis to Theó.
Pios skalízi to skotádi stin psichí mu ki ótan cherome pios klei
pios palevi na misíso to kormí mu ki ótan t’ agapáo pios ftei
pios frenári ke rimázi ti zoí mu ki ótan prochoráo pios klei
pios zitá na chamilóso ti foní mu ki an tu t’ arnithó pios ftei
|