|
Ο πόνος μου γίνεται απόψε λουλούδι
και κάθε τραγούδι το γράφω για μας
ανθίζει τη μέρα κι ο χρόνος μοιάζει
γιατρός που σ’ αλλάζει και πια δεν πονάς
Έρχεσαι φεύγεις μα δε με πειράζει
αυτό που με νοιάζει είναι να ’σαι καλά
ποτάμι είναι ο δρόμος σε λύπες με βγάζει
με αγάπες χαράζει μα πάντα κυλά
Όλα ίδια κι όλα ξένα γίνονται για μας
κάνεις κύκλους δίνεις αίμα κι όνειρα γεννάς για να ξεχνάς
Τώρα η μέρα κρυφά με φωνάζει
η αγάπη κουρνιάζει σε κάποιο στενό
χρυσόσκονη ρίχνει και δρόμο μου φτιάχνει
να τρέξω καρδιά μου εκεί να σε βρω
Όλα ίδια κι όλα ξένα γίνονται για μας
κάνεις κύκλους δίνεις αίμα κι όνειρα γεννάς για να ξεχνάς
|
O pónos mu ginete apópse luludi
ke káthe tragudi to gráfo gia mas
anthízi ti méra ki o chrónos miázi
giatrós pu s’ allázi ke pia den ponás
Έrchese fevgis ma de me pirázi
aftó pu me niázi ine na ’se kalá
potámi ine o drómos se lípes me vgázi
me agápes charázi ma pánta kilá
Όla ídia ki óla kséna ginonte gia mas
kánis kíklus dínis ema ki ónira gennás gia na ksechnás
Tóra i méra krifá me fonázi
i agápi kurniázi se kápio stenó
chrisóskoni ríchni ke drómo mu ftiáchni
na trékso kardiá mu eki na se vro
Όla ídia ki óla kséna ginonte gia mas
kánis kíklus dínis ema ki ónira gennás gia na ksechnás
|
