Που πάνε οι νύχτες που στοιχειώνουν και όσα, όσα δε μου λες.
σε πόσα μέρη να χωρίσω χρόνους τόπους και εποχές.
και η ξαστεριά που μου χαρίστηκε να γίνεται κατάρα.
και όσα δεν έλυσα της λευτεριάς μου χαραμάδα.
Και ποιος θεός μου έταξε,
τις μοίρες μου θα τιθασεύσω,
και κάθε ομορφιά,
από την αρχή να με πληγώνει…
Και όσοι πίστεψαν πως μπορεί,
όλοι μαζί να γίνουν ένα,
φωτιά τους κέρασε η ζωή,
και η ιστορία μόνο ψέμα,
Και όσα θέλω όλα ψέμα,
και η αγάπη ένα ψέμα,
και οι εχθροί ακόμα ψέμα.
|
Pu páne i níchtes pu stichiónun ke ósa, ósa de mu les.
se pósa méri na choríso chrónus tópus ke epochés.
ke i ksasteriá pu mu charístike na ginete katára.
ke ósa den élisa tis lefteriás mu charamáda.
Ke pios theós mu étakse,
tis mires mu tha tithasefso,
ke káthe omorfiá,
apó tin archí na me pligóni…
Ke ósi pístepsan pos bori,
óli mazí na ginun éna,
fotiá tus kérase i zoí,
ke i istoría móno pséma,
Ke ósa thélo óla pséma,
ke i agápi éna pséma,
ke i echthri akóma pséma.
|