|
Μια βροχή
εμύριζε το χώμα βροχή
κι η καρδιά
σου είχε παραδώσει τα κλειδιά
Σ’ αγαπώ
δε μου ‘πες μια φορά σ’ αγαπώ
κι η ψυχή πλημμύρισε παράπονο
Κρίμα που δεν τόλμησες.
Αχ αν μ’ αγαπούσες όλα θα `χανε αλλάξει
θα `μουνα τρελή από το πρώτο σου φιλί
Δε θα είχα βάλει τη ζωή μου σε μια τάξη
σπίτι και δουλειά κι ούτ’ ένα αστέρι στα μαλλιά
Μια φορά
η μοίρα μας μοιράζει φτερά
μια φορά
και ύστερα ναυάγια και φθορά
Δες κι εσύ
κατάντησες σαν όλους κι εσύ
η χρυσή της νιότης μου επανάσταση
Κρίμα που δεν τόλμησες.
Αχ αν μ’ αγαπούσες όλα θα `χανε αλλάξει
θα `μουνα τρελή από το πρώτο σου φιλί
Δε θα είχα βάλει τη ζωή μου σε μια τάξη
σπίτι και δουλειά κι ούτ’ ένα αστέρι στα μαλλιά
|
Mia vrochí
emírize to chóma vrochí
ki i kardiá
su iche paradósi ta klidiá
S’ agapó
de mu ‘pes mia forá s’ agapó
ki i psichí plimmírise parápono
Kríma pu den tólmises.
Ach an m’ agapuses óla tha `chane alláksi
tha `muna trelí apó to próto su filí
De tha icha váli ti zoí mu se mia táksi
spíti ke duliá ki ut’ éna astéri sta malliá
Mia forá
i mira mas mirázi fterá
mia forá
ke ístera nafágia ke fthorá
Des ki esí
katántises san ólus ki esí
i chrisí tis niótis mu epanástasi
Kríma pu den tólmises.
Ach an m’ agapuses óla tha `chane alláksi
tha `muna trelí apó to próto su filí
De tha icha váli ti zoí mu se mia táksi
spíti ke duliá ki ut’ éna astéri sta malliá
|
