|
Όλη η ζωή σ’ ένα παράθυρο που χάσκει
κι έξω φυσάει ένας αέρας δυνατός.
Η μοναξιά μου λεν οι φίλοι πως διδάσκει,
μα με τον πόνο του ποιος έγινε σοφός;
Χίλια παράπονα ο άνθρωπος μετράει,
δίχως του έρωτα λυγμός να μετρηθεί.
Δυο τρία όνειρα κι αυτά τα πολεμάει,
αφού σε όνειρο δεν έχει γεννηθεί.
Όλη η ζωή σ’ ένα δωμάτιο που φτάνει,
μόνο για να ‘χουνε τα σώματα σκεπή.
Μα δεν απάντησε κανείς απ’ το ταβάνι
σ’ όσα το στόμα για το άδικο κι αν πει.
|
Όli i zoí s’ éna paráthiro pu cháski
ki ékso fisái énas aéras dinatós.
I monaksiá mu len i fíli pos didáski,
ma me ton póno tu pios égine sofós;
Chília parápona o ánthropos metrái,
díchos tu érota ligmós na metrithi.
Dio tría ónira ki aftá ta polemái,
afu se óniro den échi gennithi.
Όli i zoí s’ éna domátio pu ftáni,
móno gia na ‘chune ta sómata skepí.
Ma den apántise kanis ap’ to taváni
s’ ósa to stóma gia to ádiko ki an pi.
|
