Πήρα τους δρόμους στις έντεκα η ώρα,
πηγ’ απ’ το σπίτι σου και σε ζητούσα.
Όπου φαντάζεσαι τηλεφωνούσα,
απ’ «Αυτοκίνηση» ως «Bora Bora».
Της μηχανής τα μπουζί καπνισμένα,
μου πε η Αλίκη πως σ’ είδε στις έξι.
Ψάχνω ακόμα, κοντεύει να φέξει,
φώτα πορείας διαρκώς αναμμένα.
Όλη τη νύχτα, πόσο μου έλειπες,
όλη τη νύχτα.
Παντού σε γύρευα, όλη τη νύχτα,
όλη τη νύχτα.
Ξαναγυρίζω στο Σύνταγμα πάλι,
το «Undertown» ανοικτό με ροκάδες.
Το Πρώτο Πρόγραμμα παίζει καντάδες,
έγιν’ η Αθήνα το μαύρο της χάλι.
Πάω για ύπνο, η μέρα αρχίζει,
πόσο ξεπέφτει κανείς άμα θέλει.
Σώμα και νους έχουν γίνει κουρέλι,
και μια συνείδηση που όλο με βρίζει.
Όλη τη νύχτα, πόσο μου έλειπες,
όλη τη νύχτα.
Παντού σε γύρευα, όλη τη νύχτα,
όλη τη νύχτα.
Όλη τη νύχτα, σε χρειαζόμουνα,
όλη τη νύχτα,
Και σε σκεφτόμουνα, όλη τη νύχτα,
όλη τη νύχτα.
|
Píra tus drómus stis énteka i óra,
pig’ ap’ to spíti su ke se zitusa.
Όpu fantázese tilefonusa,
ap’ «Aftokínisi» os «Bora Bora».
Tis michanís ta buzí kapnisména,
mu pe i Alíki pos s’ ide stis éksi.
Psáchno akóma, kontevi na féksi,
fóta porias diarkós anamména.
Όli ti níchta, póso mu élipes,
óli ti níchta.
Pantu se gireva, óli ti níchta,
óli ti níchta.
Ksanagirízo sto Síntagma páli,
to «Undertown» aniktó me rokádes.
To Próto Prógramma pezi kantádes,
égin’ i Athína to mavro tis cháli.
Páo gia ípno, i méra archízi,
póso ksepéfti kanis áma théli.
Sóma ke nus échun gini kuréli,
ke mia sinidisi pu ólo me vrízi.
Όli ti níchta, póso mu élipes,
óli ti níchta.
Pantu se gireva, óli ti níchta,
óli ti níchta.
Όli ti níchta, se chriazómuna,
óli ti níchta,
Ke se skeftómuna, óli ti níchta,
óli ti níchta.
|