Όλη τη νύχτα περπατώ,
ύμνοι μες στο μυαλό μου ανάβουν
κάτω απ’ τα φώτα της λεωφόρου
σαν φωτοστέφανα που λάμπουν.
Σαν μέρα φέγγει ετούτη η νύχτα
σκέφτομαι, τώρα θα κοιμάσαι,
αφήνει η σκέψη μου σημάδια
όταν περνάς να με θυμάσαι.
Κι αλλάζω δρόμο, γυρνάω την πλάτη
όλα τελειώνουν στου χρόνου την απάτη
κι ένα φανάρι αναβοσβήνει μες στη νύχτα
και μου κλείνει το πορτοκαλί του μάτι.
Σαν μέρα φέγγει ετούτη η νύχτα
τι θέλω εγώ στα περασμένα
δρόμοι, απρόσωπη λεωφόρος,
τι να θυμάσαι από μένα.
Όλη τη νύχτα περπατώ,
κι ένα τραγούδι που ‘χα αρχίσει
άσ’ το να πάει στο χαμό
ποτέ να μην ξαναγυρίσει.
Κι αλλάζω δρόμο, γυρνάω την πλάτη
όλα τελειώνουν στου χρόνου την απάτη
κι ένα φανάρι αναβοσβήνει μες στη νύχτα
και μου κλείνει το πορτοκαλί του μάτι.
|
Όli ti níchta perpató,
ímni mes sto mialó mu anávun
káto ap’ ta fóta tis leofóru
san fotostéfana pu lábun.
San méra féngi etuti i níchta
skéftome, tóra tha kimáse,
afíni i sképsi mu simádia
ótan pernás na me thimáse.
Ki allázo drómo, girnáo tin pláti
óla teliónun stu chrónu tin apáti
ki éna fanári anavosvíni mes sti níchta
ke mu klini to portokalí tu máti.
San méra féngi etuti i níchta
ti thélo egó sta perasména
drómi, aprósopi leofóros,
ti na thimáse apó ména.
Όli ti níchta perpató,
ki éna tragudi pu ‘cha archísi
ás’ to na pái sto chamó
poté na min ksanagirísi.
Ki allázo drómo, girnáo tin pláti
óla teliónun stu chrónu tin apáti
ki éna fanári anavosvíni mes sti níchta
ke mu klini to portokalí tu máti.
|