Είναι το στόμα μου πικρό
απ όσα δεν μπορώ να πω
κι απ’ όσα είπα
Είναι το σώμα μου στεγνό
βασιλικός χωρίς νερό
μια Μαύρη Τρύπα.
Απ’ το αφήλιο του νου
μέχρι την άκρη τ’ ουρανού
Μια καταιγίδα
Κι απ’ της καρδιάς τον ενικό
ως της ψυχής τον πανικό
μια αλυσίδα
Κι όταν διαλύεται για λίγο
η ομίχλη του μυαλού
Βλέπω τα μάτια σου να λάμπουν
στο σκοτάδι
Με καταπίνουν, μου μιλούν
με λιώνουν και με σεργιανούν
Στα σύνορα του Άδη
Απ’ τη ζωή που δεν τη ζω
μέχρι αυτή που λαχταρώ
Ένα τσιγάρο δρόμος
Με τη φωνή σου ξαγρυπνώ
μα με κυκλώνει όταν ξυπνώ
Ο ίδιος πάντα τρόμος
|
Ine to stóma mu pikró
ap ósa den boró na po
ki ap’ ósa ipa
Ine to sóma mu stegnó
vasilikós chorís neró
mia Mavri Trípa.
Ap’ to afílio tu nu
méchri tin ákri t’ uranu
Mia kategida
Ki ap’ tis kardiás ton enikó
os tis psichís ton panikó
mia alisída
Ki ótan dialíete gia lígo
i omíchli tu mialu
Olépo ta mátia su na lábun
sto skotádi
Me katapínun, mu milun
me liónun ke me sergianun
Sta sínora tu Άdi
Ap’ ti zoí pu den ti zo
méchri aftí pu lachtaró
Έna tsigáro drómos
Me ti foní su ksagripnó
ma me kiklóni ótan ksipnó
O ídios pánta trómos
|