Η σκιά μου κι εγώ
κι ένα τρένο η ζωή
να μη πιάνει σταθμό
χωρίς σκοπό, μακρύ ταξίδι
Πικρή μοναξιά μέχρι που’ ρθες εσύ
σαν μια λάμψη αστραπής τη νύχτα
κι έγινες ζωή μου
Ήσουν αναμνήσεις από το μέλλον
προτού μια μέρα σε γνωρίσω
Πέρασα δρόμους μες στη φωτιά για τ’ όνειρο
πόδια γυμνά στ’ αγκάθια με πήγαν στ’ όνειρο
μάτωσα η ελπίδα μη χαθεί
δίψα κι εσύ στα χείλια δροσιά σαν όνειρο
Αναμμένο κερί κι ας φυσούσε βοριάς
σαν λουλούδι εγώ μες στο χιόνι να παγώνει
γιατί μη ρωτάς, έτσι είναι η ζωή
ποιος σε ποιον χρωστάει
της μοίρας είναι αυτά γραμμένα
Πέρασα δρόμους μες στη φωτιά για τ’ όνειρο
πόδια γυμνά στ’ αγκάθια με πήγαν στ’ όνειρο
όλα τα θυμάμαι πριν το πρώτο μας φιλί
δύναμη η πίστη της ψυχής η προσευχή
|
I skiá mu ki egó
ki éna tréno i zoí
na mi piáni stathmó
chorís skopó, makrí taksídi
Pikrí monaksiá méchri pu’ rthes esí
san mia lámpsi astrapís ti níchta
ki égines zoí mu
Ήsun anamnísis apó to méllon
protu mia méra se gnoríso
Pérasa drómus mes sti fotiá gia t’ óniro
pódia gimná st’ agkáthia me pígan st’ óniro
mátosa i elpída mi chathi
dípsa ki esí sta chilia drosiá san óniro
Anamméno kerí ki as fisuse voriás
san luludi egó mes sto chióni na pagóni
giatí mi rotás, étsi ine i zoí
pios se pion chrostái
tis miras ine aftá gramména
Pérasa drómus mes sti fotiá gia t’ óniro
pódia gimná st’ agkáthia me pígan st’ óniro
óla ta thimáme prin to próto mas filí
dínami i písti tis psichís i prosefchí
|