|
Τράβηξα δειλά δειλά
της Κερκόπορτας το σύρτη
και πήραν φωτιά τα μάτια μου
μάγκα μου απ’ όσα είδαν.
Πολιτεία απέραντη
από γυαλί και κεχριμπάρι,
τα χρώματα της ίριδας
της έπλεκαν στεφάνι.
Στα στενά της σέρνονταν
άγιοι σκοτεινοί κι αγύρτες
και στο λιμάνι αθίγγανοι
μυρίζανε παλάμες.
Ο Ανέστος τρυφερά
γέμιζε καρφιά τα χέρια
κι ο Μεβλανά Τζελαλεδίν
γυρνούσε και γυρνούσε.
Κι έτσι όπως χάζευα
δερβισάδες, μπεκτασίδες,
άλαλοι με κυκλώσανε
μα ακόμα τους ακούω.
Σεμ ολντού ασίκ λαρί
άνθρωπέ μου τι ξεφτύλα,
να σου χαλάνε το όνειρο
κι εσύ να τους αφήνεις.
Πίσω ξαναγύρισα
χίλια εννιακόσια ενενήντα,
με τα δίδυμα αγκαλιά
κοιμάται η κυρά μου.
|
Tráviksa dilá dilá
tis Kerkóportas to sírti
ke píran fotiá ta mátia mu
mágka mu ap’ ósa idan.
Politia apéranti
apó gialí ke kechribári,
ta chrómata tis íridas
tis éplekan stefáni.
Sta stená tis sérnontan
ágii skotini ki agirtes
ke sto limáni athíngani
mirízane palámes.
O Anéstos triferá
gémize karfiá ta chéria
ki o Mevlaná Tzelaledín
girnuse ke girnuse.
Ki étsi ópos cházeva
dervisádes, bektasídes,
álali me kiklósane
ma akóma tus akuo.
Sem olntu asík larí
ánthropé mu ti kseftíla,
na su chaláne to óniro
ki esí na tus afínis.
Píso ksanagirisa
chília enniakósia enenínta,
me ta dídima agkaliá
kimáte i kirá mu.
|
