Επάνω στ’ όνειρο ξυπνώ
στη μέση στον ωκεανό.
Θεέ μου και να προφτάσω
στον Πειραιά να πιάσω.
Να ‘ναι σαν τέτοια εποχή
κι εσύ να στέκεις στη βροχή,
με τα μαλλιά βρεγμένα
τα μάτια βουρκωμένα.
Άνθισαν τα κύματα
από τα φιλήματα,
λέξη δε μου έλεγες
έκλαιγες και γέλαγες.
Είμαι πουλάκι στεριανό
και τρέμω τον ωκεανό.
Έλα, να με κοιμίσεις,
να με παρηγορήσεις.
Πες μου για πράσινες πλαγιές,
που κατεβαίνουν Παναγιές
και άγρια μελίσσια,
στα μακρινά ξωκλήσια.
Άνθισαν τα κύματα
από τα φιλήματα,
σ’ είδα μεσοπέλαγα
έκλαιγα και γέλαγα.
|
Epáno st’ óniro ksipnó
sti mési ston okeanó.
Theé mu ke na proftáso
ston Pireá na piáso.
Na ‘ne san tétia epochí
ki esí na stékis sti vrochí,
me ta malliá vregména
ta mátia vurkoména.
Άnthisan ta kímata
apó ta filímata,
léksi de mu éleges
ékleges ke gélages.
Ime puláki sterianó
ke trémo ton okeanó.
Έla, na me kimísis,
na me parigorísis.
Pes mu gia prásines plagiés,
pu katevenun Panagiés
ke ágria melíssia,
sta makriná ksoklísia.
Άnthisan ta kímata
apó ta filímata,
s’ ida mesopélaga
éklega ke gélaga.
|