Χθες βράδυ ονειρεύτηκα
πως ήμουνα κοντά σου,
δάφνη στο προσκεφάλι σου
στάλ’ απ’ τα δάκρυά σου.
Μα το πρωί σαν ξύπνησα
κι έσβησε τ’ όνειρό μου,
τα δάκρυα απ’ τα μάτια σου
μείναν στο πρόσωπό μου.
Τα χάιδεψα, τα φίλησα,
ποτέ να μη στεγνώσουν,
να στάζουν μέσα στην καρδιά,
ν’ ανθίζει τ’ όνειρό σου.
Μα όπως κάθε πρωινό
παλεύει η αυγή τη νύχτα,
πώς να μονιάσεις χωρισμό
και της αγάπης πίκρα.
Όσο βαστούν τα όνειρα
τόσο κρατάει κι η ζάλη,
πώς να μεθύσεις τον καημό
με μια σταγόνα δάκρυ.
Τα χάιδεψα, τα φίλησα,
ποτέ να μη στεγνώσουν,
να στάζουν μέσα στην καρδιά,
ν’ ανθίζει τ’ όνειρό σου.
|
Chthes vrádi onireftika
pos ímuna kontá su,
dáfni sto proskefáli su
stál’ ap’ ta dákriá su.
Ma to pri san ksípnisa
ki ésvise t’ óniró mu,
ta dákria ap’ ta mátia su
minan sto prósopó mu.
Ta cháidepsa, ta fílisa,
poté na mi stegnósun,
na stázun mésa stin kardiá,
n’ anthízi t’ óniró su.
Ma ópos káthe prinó
palevi i avgí ti níchta,
pós na moniásis chorismó
ke tis agápis píkra.
Όso vastun ta ónira
tóso kratái ki i záli,
pós na methísis ton kaimó
me mia stagóna dákri.
Ta cháidepsa, ta fílisa,
poté na mi stegnósun,
na stázun mésa stin kardiá,
n’ anthízi t’ óniró su.
|