|
Τι είναι λίγο, τι πολύ ποιος μπορεί ν’ αποφασίσει;
Έτσι είναι αυτή η ζωή, στη στιγμή ψάχνουμε λύση.
Κάποιοι τρέχουν σαν τρελοί, κάποιοι άπλα το περιμένουν,
άλλοι σπάνε σαν γυαλί και οι δυνατοί επιμένουν.
Τ’ όνειρό μου κανέναν δε θ’ αφήσω να ζήσει
αποφάσισα να το ζήσω εγώ.
Τ’ όνειρό μου κανένας δε θα διεκδικήσει,
το κρατάω για μένα, το ‘δα πρώτος εγώ
γι’ αυτό τ’ όνειρο ζω.
Η ζωή είναι μικρή για ν’ αφήσω τα όνειρά μου,
κάποιος άλλος να τα ζει να τα παίρνει μακριά μου.
Οι στιγμές μοναδικές και δε θα γυρίσουν πίσω,
κι αν μου μείνουν ενοχές θα ‘ναι για όσα δε θα ζήσω.
Τ’ όνειρό μου κανέναν δε θ’ αφήσω να ζήσει
αποφάσισα να το ζήσω εγώ.
Τ’ όνειρό μου κανένας δε θα διεκδικήσει,
το κρατάω για μένα, το `δα πρώτος εγώ
γι’ αυτό τ’ όνειρο ζω.
Πόσ’ ανέχτηκα, τόσα δέχτηκα κάπου μπλέχτηκα
και τρελάθηκα, αντιστάθηκα, φτάνει σκέφτηκα…
Τ’ όνειρό μου κανέναν δε θ’ αφήσω να ζήσει
αποφάσισα να το ζήσω εγώ.
Τ’ όνειρό μου κανένας δε θα διεκδικήσει,
το κρατάω για μένα, το `δα πρώτος εγώ
γι’ αυτό τ’ όνειρο ζω,
γι’ αυτό τ’ όνειρο ζω!..
|
Ti ine lígo, ti polí pios bori n’ apofasísi;
Έtsi ine aftí i zoí, sti stigmí psáchnume lísi.
Kápii tréchun san treli, kápii ápla to periménun,
álli spáne san gialí ke i dinati epiménun.
T’ óniró mu kanénan de th’ afíso na zísi
apofásisa na to zíso egó.
T’ óniró mu kanénas de tha diekdikísi,
to kratáo gia ména, to ‘da prótos egó
gi’ aftó t’ óniro zo.
I zoí ine mikrí gia n’ afíso ta ónirá mu,
kápios állos na ta zi na ta perni makriá mu.
I stigmés monadikés ke de tha girísun píso,
ki an mu minun enochés tha ‘ne gia ósa de tha zíso.
T’ óniró mu kanénan de th’ afíso na zísi
apofásisa na to zíso egó.
T’ óniró mu kanénas de tha diekdikísi,
to kratáo gia ména, to `da prótos egó
gi’ aftó t’ óniro zo.
Pós’ anéchtika, tósa déchtika kápu bléchtika
ke treláthika, antistáthika, ftáni skéftika…
T’ óniró mu kanénan de th’ afíso na zísi
apofásisa na to zíso egó.
T’ óniró mu kanénas de tha diekdikísi,
to kratáo gia ména, to `da prótos egó
gi’ aftó t’ óniro zo,
gi’ aftó t’ óniro zo!..
|
