Μια στιγμή, μικρή στιγμή
γλίστρησα απ’ τα χέρια σου
κι έτσι δεν κατάλαβες
της ψυχής μου το κενό
Κι έμειναν τα λόγια μου
να με βασανίζουνε
μέσα στο χαμένο μου
πρώτο σ’ αγαπώ
Μα όπου κι αν ψάξεις θα βρίσκεις εμένα
στο γέλιο, στο δάκρυ, στον κάθε λυγμό
Χιλιάδες φεγγάρια θα ανάψω για σένα
για να σου φωτίσω τον γκρίζο ουρανό
Έκλεισες τα μάτια σου
κι ύστερα μου ξέφυγες
για τις χώρες της σκιάς
με ένα πέταγμα του νου
Κι έμειναν οι νύχτες μου
να με βασανίζουνε
με την κρύα αίσθηση
του αποχωρισμού
|
Mia stigmí, mikrí stigmí
glístrisa ap’ ta chéria su
ki étsi den katálaves
tis psichís mu to kenó
Ki éminan ta lógia mu
na me vasanízune
mésa sto chaméno mu
próto s’ agapó
Ma ópu ki an psáksis tha vrískis eména
sto gélio, sto dákri, ston káthe ligmó
Chiliádes fengária tha anápso gia séna
gia na su fotíso ton gkrízo uranó
Έklises ta mátia su
ki ístera mu kséfiges
gia tis chóres tis skiás
me éna pétagma tu nu
Ki éminan i níchtes mu
na me vasanízune
me tin kría esthisi
tu apochorismu
|