|
Άμα θες ψηλά να φτάσεις
Και να νιώσεις σαν τον ήλιο
Πρέπει πρώτα ομορφιά μου
Να καείς και σαν τον ίδιο
Και να σπάσεις σε κομμάτια
Και να φτιάξεις άλλα αστέρια
Σαν παιδιά να τα πονέσεις
Μακρυά απ’ τα δυο σου χέρια
Όσες φωτιές κι αν κάψουν την καρδιά μου
Τόσες θ’ανάψουν μες στα όνειρά μου
Τόσες θ’ανάψουν σαν κεριά, αχ Παναγιά μου
Έλα Καύκασε, έλα αγέρα, πάρε με ως την Οδησσό
Που ‘χω μάνα και πατέρα και καημό Παράδεισο
Ο Παράδεισος δεν είναι η χαρά της λησμονιάς
Μα ότι χρόνια σε βαραίνει κι ότι πιο πολύ πονάς
|
Άma thes psilá na ftásis
Ke na niósis san ton ílio
Prépi próta omorfiá mu
Na kais ke san ton ídio
Ke na spásis se kommátia
Ke na ftiáksis álla astéria
San pediá na ta ponésis
Makriá ap’ ta dio su chéria
Όses fotiés ki an kápsun tin kardiá mu
Tóses th’anápsun mes sta ónirá mu
Tóses th’anápsun san keriá, ach Panagiá mu
Έla Kafkase, éla agéra, páre me os tin Odissó
Pu ‘cho mána ke patéra ke kaimó Parádiso
O Parádisos den ine i chará tis lismoniás
Ma óti chrónia se vareni ki óti pio polí ponás
|
