Όσοι μ’ ακούν να τραγουδώ
νομίζουν πως γλεντάω,
μα εγώ βαθιά πονάω,
μα εγώ βαθιά πονάω.
Έχω για μάνα τον καημό
και γι’ αδερφό τον πόνο,
και με τι κέφι τραγουδώ,
εγώ το ξέρω μόνο.
Εγώ το ξέρω μόνο,
εγώ το ξέρω μόνο.
Ως πότε πια μες στη ζωή
θα τυραννιέμαι τόσο,
μα πότε θα γλιτώσω,
μα πότε θα γλιτώσω.
Όλη η ζωή μου πέρασε
με στεναγμό και δάκρυ,
κι ακόμα βασανίζουμαι
μα πού να βρω την άκρη.
Μα πού να βρω την άκρη,
μα πού να βρω την άκρη.
Εγώ μπορεί να τραγουδώ
μα μέσα μου σπαράζω
και βαριαναστενάζω,
και βαριαναστενάζω.
Κάποια κατάρα έπεσε
βαριά μες στη ζωή μου,
και δε με σώνει πια κανείς
απ’ την καταστροφή μου.
Αχ, απ’ την καταστροφή μου,
απ’ την καταστροφή μου.
|
Όsi m’ akun na tragudó
nomízun pos glentáo,
ma egó vathiá ponáo,
ma egó vathiá ponáo.
Έcho gia mána ton kaimó
ke gi’ aderfó ton póno,
ke me ti kéfi tragudó,
egó to kséro móno.
Egó to kséro móno,
egó to kséro móno.
Os póte pia mes sti zoí
tha tiranniéme tóso,
ma póte tha glitóso,
ma póte tha glitóso.
Όli i zoí mu pérase
me stenagmó ke dákri,
ki akóma vasanízume
ma pu na vro tin ákri.
Ma pu na vro tin ákri,
ma pu na vro tin ákri.
Egó bori na tragudó
ma mésa mu sparázo
ke varianastenázo,
ke varianastenázo.
Kápia katára épese
variá mes sti zoí mu,
ke de me sóni pia kanis
ap’ tin katastrofí mu.
Ach, ap’ tin katastrofí mu,
ap’ tin katastrofí mu.
|