Όταν ακούω να μιλάν για τον καιρό
όταν ακούω να μιλάνε για τον πόλεμο
όταν ακούω σήμερα το Αιγαίο να γίνεται ποίηση
να πλημμυρίζει τα σαλόνια
όταν ακούω να υποψιάζονται τις ιδέες μου
να τις ταχτοποιούν σε μια θυρίδα
όταν ακούω σένα να μιλάς εγώ πάντα σωπαίνω.
Όταν ακούω κάποτε στα βέβαια αυτιά μου
ήχους παράξενους ψίθυρους μακρινούς
όταν ακούω σάλπιγγες και θούρια
λόγους ατέλειωτους ύμνους και κρότους
όταν ακούω να μιλούν για την ελευθερία
για νόμους ευαγγέλια για μια ζωή με τάξη
όταν ακούω να γελούν
όταν ακούω πάλι να μιλούν εγώ πάντα σωπαίνω.
Μα κάποτε που η κρύα σιωπή θα περιβρέχει τη γη
κάποτε που θα στερέψουν οι άσημες φλυαρίες
κι όλοι τους θα προσμένουνε σίγουρα τη φωνή
θ’ ανοίξω το στόμα μου
θα γεμίσουν οι κήποι με καταρράχτες
στις ίδιες βρώμικες αυλές τα οπλοστάσια
οι νέοι έξαλλοι θ’ ακολουθούν με στίχους χωρίς ύμνους
ούτε υποταγή στην τρομερή εξουσία.
|
Όtan akuo na milán gia ton keró
ótan akuo na miláne gia ton pólemo
ótan akuo símera to Egeo na ginete piisi
na plimmirízi ta salónia
ótan akuo na ipopsiázonte tis idées mu
na tis tachtopiun se mia thirída
ótan akuo séna na milás egó pánta sopeno.
Όtan akuo kápote sta vévea aftiá mu
íchus paráksenus psíthirus makrinus
ótan akuo sálpinges ke thuria
lógus atéliotus ímnus ke krótus
ótan akuo na milun gia tin elefthería
gia nómus evangélia gia mia zoí me táksi
ótan akuo na gelun
ótan akuo páli na milun egó pánta sopeno.
Ma kápote pu i kría siopí tha perivréchi ti gi
kápote pu tha sterépsun i ásimes fliaríes
ki óli tus tha prosménune sígura ti foní
th’ anikso to stóma mu
tha gemísun i kípi me katarráchtes
stis ídies vrómikes avlés ta oplostásia
i néi éksalli th’ akoluthun me stíchus chorís ímnus
ute ipotagí stin tromerí eksusía.
|