Όταν θα έρθει η ώρα μου
απ’ τη ζωή να φύγω
θα ‘χω ένα παράπονο
απ’ το ντουνιά τον άπονο
που μοναχός μου καταλήγω
Όλα θα έρθουνε στο νου
την τελευταία ώρα
θα μοιάζω με κατάδικο
κι ο θάνατος με άδικο
ότι προλάβω θα ‘ναι τώρα
Θέλω να ζήσω τη ζωή μέχρι το τέλος
κι από τα όρια που μου `βαλαν να βγω
στην κοινωνία να ξοφλήσω κάθε χρέος
κι αν δε μ’ αγάπησαν εγώ τους αγαπώ
Όταν θα φτάσω εκεί ψηλά
που όλοι είναι ίσοι
δε θα φοβάμαι τίποτα
αφού της γης τα ύποπτα
θα έχουνε ξεφτίσει
Όμως ακόμα είμαι εδώ
σε ένα κόσμο ψεύτη
άδειο από αισθήματα
γεμάτο από θύματα
και της αγάπης κλέφτη
Θέλω να ζήσω τη ζωή μέχρι το τέλος
κι από τα όρια που μου ‘βαλαν να βγω
στην κοινωνία να ξοφλήσω κάθε χρέος
κι αν δε μ’ αγάπησαν εγώ τους αγαπώ
|
Όtan tha érthi i óra mu
ap’ ti zoí na fígo
tha ‘cho éna parápono
ap’ to ntuniá ton ápono
pu monachós mu katalígo
Όla tha érthune sto nu
tin teleftea óra
tha miázo me katádiko
ki o thánatos me ádiko
óti prolávo tha ‘ne tóra
Thélo na zíso ti zoí méchri to télos
ki apó ta ória pu mu `valan na vgo
stin kinonía na ksoflíso káthe chréos
ki an de m’ agápisan egó tus agapó
Όtan tha ftáso eki psilá
pu óli ine ísi
de tha fováme típota
afu tis gis ta ípopta
tha échune kseftísi
Όmos akóma ime edó
se éna kósmo psefti
ádio apó esthímata
gemáto apó thímata
ke tis agápis kléfti
Thélo na zíso ti zoí méchri to télos
ki apó ta ória pu mu ‘valan na vgo
stin kinonía na ksoflíso káthe chréos
ki an de m’ agápisan egó tus agapó
|