Πως ανατρέπεις τους κανόνες μου, όταν γελάς,
πως κοροϊδεύεις και τους φόβους μου…
πως ησυχάζεις τους χειμώνες μου, όταν γελάς,
παίρνεις τα βάρη απ’ τους ώμους μου…
Ποιο χθες μας κοιτά, στο φως κι αντέχει ξανά;
Πάντα το γέλιο σου το χρόνο θα νικά
πάντα τα δύσκολα θα τα κάνει απλά
φτάνει ένα γέλιο σου…
δώσ’ μου το γέλιο σου άλλη μια φορά!
Πως λιγοστεύεις την απόσταση, όταν γελάς,
διώχνουν το μαύρο, τ’ άλλα χρώματα…
πως δίνεις στο όνειρο υπόσταση, όταν γελάς
δίνεις στο αδύνατο ονόματα…
|
Pos anatrépis tus kanónes mu, ótan gelás,
pos koroidevis ke tus fóvus mu…
pos isicházis tus chimónes mu, ótan gelás,
pernis ta vári ap’ tus ómus mu…
Pio chthes mas kitá, sto fos ki antéchi ksaná;
Pánta to gélio su to chróno tha niká
pánta ta dískola tha ta káni aplá
ftáni éna gélio su…
dós’ mu to gélio su álli mia forá!
Pos ligostevis tin apóstasi, ótan gelás,
dióchnun to mavro, t’ álla chrómata…
pos dínis sto óniro ipóstasi, ótan gelás
dínis sto adínato onómata…
|