|
Αυτόν τον δρόμο τον ξέρω καλά,
με μηχανή, με τα πόδια, μ’ αμάξι.
Και πρωινά, μεσημέρια και αργά,
μα έχετε ο δρόμος και εσύ πια αλλάξει.
Σ’ αυτό το δρόμο αγωνίες, χαρές,
και τσακωμοί κι υποψίες και ζήλιες.
Τώρα περνώ μια στις τόσες φορές,
και ξαναζώ τις στιγμές μας τις χίλιες
Όταν κάτι τελειώνει, κάτι άλλο αρχίζει,
όσο κι αν η ζωή στα θυμίζει.
όταν κάτι τελειώνει, κάτι άλλο αρχίζει,
η ζωή πάει εμπρός, συνεχίζει…
Αυτόν τον δρόμο τον ξέρω καλά,
ακούω τα γέλια σου απ’ τη γωνία.
Όποιος δεν έχασε ακόμα γελά,
όποιος δε γνώρισε την αγωνία.
Σ’ αυτόν τον δρόμο αλλάξαν πολλά,
όπως αλλάζουμε εμείς κάθε ώρα.
Κι είναι τα μάτια μου πάλι θολά,
δρόμοι του χθες που δε φτάσαν στο τώρα
|
Aftón ton drómo ton kséro kalá,
me michaní, me ta pódia, m’ amáksi.
Ke priná, mesiméria ke argá,
ma échete o drómos ke esí pia alláksi.
S’ aftó to drómo agoníes, charés,
ke tsakomi ki ipopsíes ke zílies.
Tóra pernó mia stis tóses forés,
ke ksanazó tis stigmés mas tis chílies
Όtan káti telióni, káti állo archízi,
óso ki an i zoí sta thimízi.
ótan káti telióni, káti állo archízi,
i zoí pái ebrós, sinechízi…
Aftón ton drómo ton kséro kalá,
akuo ta gélia su ap’ ti gonía.
Όpios den échase akóma gelá,
ópios de gnórise tin agonía.
S’ aftón ton drómo alláksan pollá,
ópos allázume emis káthe óra.
Ki ine ta mátia mu páli tholá,
drómi tu chthes pu de ftásan sto tóra
|
