Όταν κοιμάσαι πλάι μου
βαθιά μέσα στη νύχτα
σ’ αγγίζω με το βλέμμα μου
σου κλέβω παραμύθια.
Κι όπως σε κυματίζουνε
τα δώρα του Μορφέα
παλεύω εγώ με θάλασσες
στης μνήμης την αυλαία.
Δεν είναι ούτε όνειρο
δεν είναι ούτε ψέμα
μες στα δικά σου ξέφωτα
τα δυο γίνονται ένα.
Όσα δεν είπαμε ποτέ
και το ταξίδι κρύβει
λεύτερα στροβιλίζονται
σ’ ένα τρελό παιχνίδι.
Στης νύχτας το μετέωρο
τα χέρια σου θ’ αγγίξω
κι όσα δε τόλμησα ποτέ
θα σου τα ψιθυρίσω.
|
Όtan kimáse plái mu
vathiá mésa sti níchta
s’ angizo me to vlémma mu
su klévo paramíthia.
Ki ópos se kimatízune
ta dóra tu Morféa
palevo egó me thálasses
stis mnímis tin avlea.
Den ine ute óniro
den ine ute pséma
mes sta diká su kséfota
ta dio ginonte éna.
Όsa den ipame poté
ke to taksídi krívi
leftera strovilízonte
s’ éna treló pechnídi.
Stis níchtas to metéoro
ta chéria su th’ angikso
ki ósa de tólmisa poté
tha su ta psithiríso.
|