|
Όταν ξυπνάει το θέατρο απ’ τη βαριά του λήθη,
ο κόσμος γίνετ’ όμορφος κι η νύχτα παραμύθι
(κι η νύχτα παραμύθι, το κουκί και το ρεβίθι).
Κι οι αναμνήσεις που έχτισαν την ιστορία της Βέμπο,
χορεύουν κι ονειρεύονται σε νοσταλγίας τέμπο
(χορεύουν κι ονειρεύονται τη Βέμπο, τη Βέμπο).
Πάντα μαζί, θα βρισκόμαστε πάντα μαζί,
κι απαλά θα κυλά η ζωή, βράδυ πρωί.
Θα σου φιλώ, τα δυο χείλη σου θα σου φιλώ
και ποτέ η αγάπη αυτή δε θα σβηστεί.
Κι εφόσον βρήκαμε φωνές και θεατρίνους κλάσης,
θα ζωντανέψει μια φωνή με πάθος και μ’ εντάσεις.
Με χρώματα και με στιγμές κι ο χρόνος πήγαιν’ έλα,
με συντροφιά στα δύσκολα ρεφρέν τη Μαρινέλλα!
Μας χωρίζουνε χρόνια, μα στο ίδιο τοπίο
οι φωνές ταξιδεύουν με βροχή και με κρύο,
κι είναι οι λέξεις που βάφουν τον ορίζοντα γκρίζο.
Δε σε ξέρω, μα νιώθω πως καλά σε γνωρίζω.
Μας χωρίζουνε τύψεις, μας ενώνει μια ελπίδα.
Λίγα λόγια μου είπες μια φορά που σε είδα.
Κι είν’ ο χρόνος σαν ώρα που ποτέ δεν τελειώνει,
όταν παίζει η ορχήστρα και στο δίσκο είσαι μόνη.
Το τι και το πώς και το πόσο, μαζί σας απόψε θα νιώσω,
για να ζωντανέψουνε όλα σα να `ναι γιορτή!
Το τι και το πώς και το πόσο σε σας πάλι απόψε θα δώσω,
να ζωντανέψουν ξανά οι στιγμές μιας φωνής, της φωνής μας φωνή!
|
Όtan ksipnái to théatro ap’ ti variá tu líthi,
o kósmos ginet’ ómorfos ki i níchta paramíthi
(ki i níchta paramíthi, to kukí ke to revíthi).
Ki i anamnísis pu échtisan tin istoría tis Oébo,
chorevun ki onirevonte se nostalgias tébo
(chorevun ki onirevonte ti Oébo, ti Oébo).
Pánta mazí, tha vriskómaste pánta mazí,
ki apalá tha kilá i zoí, vrádi pri.
Tha su filó, ta dio chili su tha su filó
ke poté i agápi aftí de tha svisti.
Ki efóson vríkame fonés ke theatrínus klásis,
tha zontanépsi mia foní me páthos ke m’ entásis.
Me chrómata ke me stigmés ki o chrónos pígen’ éla,
me sintrofiá sta dískola refrén ti Marinélla!
Mas chorízune chrónia, ma sto ídio topío
i fonés taksidevun me vrochí ke me krío,
ki ine i léksis pu váfun ton orízonta gkrízo.
De se kséro, ma niótho pos kalá se gnorízo.
Mas chorízune típsis, mas enóni mia elpída.
Líga lógia mu ipes mia forá pu se ida.
Ki in’ o chrónos san óra pu poté den telióni,
ótan pezi i orchístra ke sto dísko ise móni.
To ti ke to pós ke to póso, mazí sas apópse tha nióso,
gia na zontanépsune óla sa na `ne giortí!
To ti ke to pós ke to póso se sas páli apópse tha dóso,
na zontanépsun ksaná i stigmés mias fonís, tis fonís mas foní!
|
