Κάποια παραμύθια που περνούν απ’ τη ζωή
μοιάζουνε μ’ αλήθεια και χαράζουν την ψυχή.
Λίγο πριν το τέλος έρχοντ’ όλα απ’ την αρχή
και τρυπούν σαν βέλος της συνήθειας τη σιωπή.
Όταν με προδώσεις, τότε θα μου δώσεις
όλη την αγάπη και το ψέμα σου μαζί.
Κι όταν σε μισήσω ίσως να κερδίσω
τη χαμένη μου ψυχή.
Οι μέρες γίναν μήνες και τα χρόνια μια ζωή,
γέμισαν οι μνήμες με τραγούδια και βροχή.
Με τα παραμύθια και οι δυο πολύ μικροί
κι ούτε μια βοήθεια στης αλήθειας την πληγή.
Όταν με προδώσεις, τότε θα μου δώσεις
όλη την αγάπη και το ψέμα σου μαζί.
Κι όταν σε μισήσω ίσως να κερδίσω
τη χαμένη μου ψυχή.
|
Kápia paramíthia pu pernun ap’ ti zoí
miázune m’ alíthia ke charázun tin psichí.
Lígo prin to télos érchont’ óla ap’ tin archí
ke tripun san vélos tis siníthias ti siopí.
Όtan me prodósis, tóte tha mu dósis
óli tin agápi ke to pséma su mazí.
Ki ótan se misíso ísos na kerdíso
ti chaméni mu psichí.
I méres ginan mínes ke ta chrónia mia zoí,
gémisan i mnímes me tragudia ke vrochí.
Me ta paramíthia ke i dio polí mikri
ki ute mia voíthia stis alíthias tin pligí.
Όtan me prodósis, tóte tha mu dósis
óli tin agápi ke to pséma su mazí.
Ki ótan se misíso ísos na kerdíso
ti chaméni mu psichí.
|