Όταν το φως της αγάπη θα σβήσει
ο μέγας ήλιος αυτός ο λαμπρός
τότε η καρδιά σπλαχνικά ας μιλήσει
κι η καλοσύνη ας γίνει το φως
Κι εμείς που είμαστε δυο σ’ ένα σώμα
αδερφωμένοι στην ίδια ψυχή
και χωρισμένοι ας μείνουμε ακόμα
δυο αδερφοί δυο αδερφοί
Τώρα που πια στ’ άγγιγμά σου δε σβήνω
κι έγινε στάχτη η παλιά σου η φωτιά
σπλάχνα ας γίνει τ’ όνειρο εκείνο
κι ας πονεθούμε σαν άνθρωποι πια
Χρόνια πλαγιάζαμε χείλη με χείλη
είδαμε μπόρες και ήλιους μαζί
και χωρισμένοι ας μείνουμε φίλοι
δυο αδερφοί δυο αδερφοί
|
Όtan to fos tis agápi tha svísi
o mégas ílios aftós o labrós
tóte i kardiá splachniká as milísi
ki i kalosíni as gini to fos
Ki emis pu imaste dio s’ éna sóma
aderfoméni stin ídia psichí
ke chorisméni as minume akóma
dio aderfi dio aderfi
Tóra pu pia st’ ángigmá su de svíno
ki égine stáchti i paliá su i fotiá
spláchna as gini t’ óniro ekino
ki as ponethume san ánthropi pia
Chrónia plagiázame chili me chili
idame bóres ke ílius mazí
ke chorisméni as minume fíli
dio aderfi dio aderfi
|