|
Και να που τέλειωσε έτσι
Δεν ήταν τόσο μεγάλο
Και να που μένουν στη μέση
Παντοτινά όσα λες
Κι όμως, καρδιά μου, μου φτάνει
Που ‘χω μπορέσει να κάνω
Το πιο μακρύ μου ταξίδι
Και το μετράω σε στιγμές
Φτάνει που αγάπησα
Και που ονειρεύτηκα
Και που ταξίδεψα
Και που το τόλμησα
Φτάνει που γέλασα
Και που μοιράστηκα
Κι αφού δεν κράτησε πολύ
Φτάνει που το ‘ζησα
Και να που είπαμ’ αντίο
Κι όμως δεν πόνεσε τόσο
Ίσως δεν ήταν για δύο
Αυτό το φως άλλο πια
Κι όμως εμένα μου φτάνει
Που ‘χα το θάρρος να δώσω
Το πιο καλό μου λιμάνι
Για μια βουτιά στα βαθιά
Φτάνει που αγάπησα
Και που ονειρεύτηκα
Και που ταξίδεψα
Και που το τόλμησα
Φτάνει που γέλασα
Και που μοιράστηκα
Κι αφού δεν κράτησε πολύ
Φτάνει που το ‘ζησα
|
Ke na pu téliose étsi
Den ítan tóso megálo
Ke na pu ménun sti mési
Pantotiná ósa les
Ki ómos, kardiá mu, mu ftáni
Pu ‘cho borési na káno
To pio makrí mu taksídi
Ke to metráo se stigmés
Ftáni pu agápisa
Ke pu onireftika
Ke pu taksídepsa
Ke pu to tólmisa
Ftáni pu gélasa
Ke pu mirástika
Ki afu den krátise polí
Ftáni pu to ‘zisa
Ke na pu ipam’ antío
Ki ómos den pónese tóso
Ίsos den ítan gia dío
Aftó to fos állo pia
Ki ómos eména mu ftáni
Pu ‘cha to thárros na dóso
To pio kaló mu limáni
Gia mia vutiá sta vathiá
Ftáni pu agápisa
Ke pu onireftika
Ke pu taksídepsa
Ke pu to tólmisa
Ftáni pu gélasa
Ke pu mirástika
Ki afu den krátise polí
Ftáni pu to ‘zisa
|
