Παγώνει ο χρόνος ξαφνικά
σε μια στιγμή, που σταματά
του χρόνου τα ρολόγια.
Σαν το παιχνίδι, που, παιδιά
το παίζαμε στη γειτονιά
με παραγγέλματα κοφτά και λόγια.
Ακίνητα αγέλαστα μικρά
στρατιωτάκια.
Οι μέρες μου όλες στη σειρά,
καράβια αταξίδευτα κι αγαλματάκια,
ακίνητα, αγέλαστα, γερτά
καμένα
χθεσινά κεράκια.
Παγώνει ο χρόνος ξαφνικά
έτσι αναπάντεχα χτυπά και σκίζει την ψυχή μας.
άλλοι το λεν κακιά στιγμή,
άλλοι της μοίρας πληρωμή
κι άλλοι σκαλιά και δρόμους της ζωής μας.
|
Pagóni o chrónos ksafniká
se mia stigmí, pu stamatá
tu chrónu ta rológia.
San to pechnídi, pu, pediá
to pezame sti gitoniá
me parangélmata koftá ke lógia.
Akínita agélasta mikrá
stratiotákia.
I méres mu óles sti sirá,
karávia ataksídefta ki agalmatákia,
akínita, agélasta, gertá
kaména
chthesiná kerákia.
Pagóni o chrónos ksafniká
étsi anapántecha chtipá ke skízi tin psichí mas.
álli to len kakiá stigmí,
álli tis miras pliromí
ki álli skaliá ke drómus tis zoís mas.
|