|
Να κι άλλη μια, το ίδιο όνειρο ζω
Κάνω να φύγω, να πετάξω για λίγο, τι τρέχει
και η καρδιά δεν αντέχει, πού πάω
είναι καιρός να το σκάω από `δω,
Το `μαθα πια κι όμως τρομάζω ξανά
είν’ εφιάλτης, ο γνωστός παιδικός μου εφιάλτης
Δε θα τ’ αντέξω, θέλω να τρέξω εκεί έξω
μα ποιος με κρατάει εδώ.
Α, ένα όνειρο που με τρομάζει
Στην αγκαλιά σου θα μπω να κρυφτώ
Μη με φοβάσαι, για δες που χαράζει
Μη μου μιλάς, δώσ’ μου ένα λεπτό.
Ποτάμι ο ιδρώτας, το θερμόμετρο σπάει
τώρα κρυώνω, καίγομαι πάλι και λιώνω
Ποιες Ερινύες, ποιες ουράνιες μανίες πληρώνω
για πάντα όσο ζω.
Σαν να με δένουν αλυσίδες, θαρρείς
στα δυο μου πόδια, ξεχνάω τα λόγια, τραυλίζω
Είμαι ικέτης, ένας φρικτός γλωσσοδέτης με πνίγει
σταματάει το μυαλό.
|
Na ki álli mia, to ídio óniro zo
Káno na fígo, na petákso gia lígo, ti tréchi
ke i kardiá den antéchi, pu páo
ine kerós na to skáo apó `do,
To `matha pia ki ómos tromázo ksaná
in’ efiáltis, o gnostós pedikós mu efiáltis
De tha t’ antékso, thélo na trékso eki ékso
ma pios me kratái edó.
A, éna óniro pu me tromázi
Stin agkaliá su tha bo na kriftó
Mi me fováse, gia des pu charázi
Mi mu milás, dós’ mu éna leptó.
Potámi o idrótas, to thermómetro spái
tóra krióno, kegome páli ke lióno
Pies Eriníes, pies uránies maníes pliróno
gia pánta óso zo.
San na me dénun alisídes, tharris
sta dio mu pódia, ksechnáo ta lógia, travlízo
Ime ikétis, énas friktós glossodétis me pnígi
stamatái to mialó.
|
