Σαν παιχνίδι που τ’ αφήνει
στη γωνία ένα παιδί
γιατί έχει ένα καινούριο
το παλιό θα ξεχαστεί
Αυτό είμαι εγώ για σένα
το παιχνίδι που πετάς
το ρολόι σου κοιτάζεις
χρόνο πια δε σπαταλάς
Παιχνίδι εγώ που έσπασε στα χέρια σου
κομμάτια που με πέταξες στα νεύρα σου
σκιά μες στον καθρέφτη το είδωλο αυτό
που δε το αναγνωρίζω τώρα πια
Παιχνίδι που δε χάρισες το χρόνο σου
το τσάκισες και πέτυχες το στόχο σου
να έχεις το παιχνίδι πάντα δέσμιο
και να σε περιμένει πάντα εκεί
Πόσο τρέμω το σκοτάδι
το δωμάτιο φυλακή
είσαι ο δεσμοφύλακάς μου
εσύ έχεις το κλειδί
Ν’ απεξαρτηθώ από σένα
πόσο θα το ήθελα
τώρα είναι αργά να φύγω
έπρεπε αν ήξερα
|
San pechnídi pu t’ afíni
sti gonía éna pedí
giatí échi éna kenurio
to palió tha ksechasti
Aftó ime egó gia séna
to pechnídi pu petás
to rolói su kitázis
chróno pia de spatalás
Pechnídi egó pu éspase sta chéria su
kommátia pu me pétakses sta nevra su
skiá mes ston kathréfti to idolo aftó
pu de to anagnorízo tóra pia
Pechnídi pu de chárises to chróno su
to tsákises ke pétiches to stócho su
na échis to pechnídi pánta désmio
ke na se periméni pánta eki
Póso trémo to skotádi
to domátio filakí
ise o desmofílakás mu
esí échis to klidí
N’ apeksartithó apó séna
póso tha to íthela
tóra ine argá na fígo
éprepe an íksera
|