Η γη μια σβούρα στ’ ουρανού τα πλάτη
γυρίζει στον αρχέγονο χορό
σπασμένη η πυξίδα μου καιρό
κι εγώ αφήνομαι στου ζέφυρου την πλάτη
Σ’ ένα πατάρι πελαγοδρομώ
δεν είναι η μοναξιά που με πειράζει
τις Συμπληγάδες του καπνού περνώ
να ζαλιστώ με κάποια που σου μοιάζει
Στο ξόδεμα τη λύτρωση ζητώ
σε δρόμους που τρελαίνεται το αίμα
Λέω τη νύχτα μέρα και το πικρό γλυκό
πυξίδα μου ένα χαμένο βλέμμα
Παίζει τραγούδια με παράφορα φεγγάρια
ζούμε στο ψέμα όπως στο νερό τα ψάρια
μηνύματα μη στέλνεις λυπημένα
αύριο θα δεις πως μας κερδίζουν τα χαμένα
Μου λες να βάλω τη ζωή μου σε μια τάξη
μα ποιος στ’ αλήθεια ορίζει την τροχιά του
η αταξία είναι τ’ ουρανού η τάξη
κι εγώ ανασταίνομαι στο γύρο του θανάτου
Στο ξόδεμα τη λύτρωση ζητώ
σε δρόμους που τρελαίνεται το αίμα
Λέω τη νύχτα μέρα και το πικρό γλυκό
πυξίδα μου ένα χαμένο βλέμμα
|
I gi mia svura st’ uranu ta pláti
girízi ston archégono choró
spasméni i piksída mu keró
ki egó afínome stu zéfiru tin pláti
S’ éna patári pelagodromó
den ine i monaksiá pu me pirázi
tis Sibligádes tu kapnu pernó
na zalistó me kápia pu su miázi
Sto ksódema ti lítrosi zitó
se drómus pu trelenete to ema
Léo ti níchta méra ke to pikró glikó
piksída mu éna chaméno vlémma
Pezi tragudia me paráfora fengária
zume sto pséma ópos sto neró ta psária
minímata mi stélnis lipiména
avrio tha dis pos mas kerdízun ta chaména
Mu les na válo ti zoí mu se mia táksi
ma pios st’ alíthia orízi tin trochiá tu
i ataksía ine t’ uranu i táksi
ki egó anastenome sto giro tu thanátu
Sto ksódema ti lítrosi zitó
se drómus pu trelenete to ema
Léo ti níchta méra ke to pikró glikó
piksída mu éna chaméno vlémma
|