|
Μες στη ζωή μας την πεζή ως πότε πια κανείς να ζει
ως πότε πια κανείς να ζει μες στη ρουτίνα.
Τα χρόνια ρίχνουν στα μαλλιά μας την πλατίνα
και την ψυχή μας γερνάνε σιγά.
Έλα να φύγουμε μαζί, ακόμα τ’ όνειρο μας ζει
έλα να φύγουμε προτού κι αυτό πεθάνει
πριν το κουράγιο της ζωής μας το μαράνει
και πριν να πούμε πως είναι αργά.
Πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα
πάμε να ζήσουμε σε κόσμους μακρινούς
να βγούμε λίγο απ’ της ζωής την καταιγίδα
και να γνωρίσουμε καινούργιους ουρανούς.
Χτες πρωταντίκρισα την πρώτη μου ρυτίδα
υπάρχουν τόσα στη ζωή που δεν τα είδα.
Πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα
σε κάποια μέρη που δεν ξέρει ούτε ο νους.
|
Mes sti zoí mas tin pezí os póte pia kanis na zi
os póte pia kanis na zi mes sti rutína.
Ta chrónia ríchnun sta malliá mas tin platína
ke tin psichí mas gernáne sigá.
Έla na fígume mazí, akóma t’ óniro mas zi
éla na fígume protu ki aftó petháni
prin to kurágio tis zoís mas to maráni
ke prin na pume pos ine argá.
Páme sto ágnosto me várka tin elpída
páme na zísume se kósmus makrinus
na vgume lígo ap’ tis zoís tin kategida
ke na gnorísume kenurgius uranus.
Chtes protantíkrisa tin próti mu ritída
ipárchun tósa sti zoí pu den ta ida.
Páme sto ágnosto me várka tin elpída
se kápia méri pu den kséri ute o nus.
|
