Όλα αυτά που αγάπησα λαθραία, μια σταγόνα στον ωκεανό
Όλα αυτά που χάθηκαν μοιραία, μια ρωγμή στου χρόνου το φτερό
Μη ρωτάς για μένα πια τι κάνω, πλοίο η καρδιά μου και κινά
Μη ρωτάς ποια είμαι, πού γυρνάω
‘Έφυγα να πάω μακριά
Φύσα, καρδιά μου, φύσα
Να ξεμακραίνω, να κυλιέμαι, να χαθώ
Δίχτυα τα χρόνια βγήκαν κι εγώ καράβι τσακισμένο στο βυθό
Φύσα, ψυχή μου, φύσα
Και να κρατήσεις ανοιχτό λογαριασμό
Ζήτα, καρδιά μου, ζήτα, στεριά, λιμάνι που δεν έχει γυρισμό
Λες και η καρδιά δεν ησυχάζει, φτερουγίζει σαν αερικό
Λες κι ο κόσμος πια δε με τρομάζει, χάρτινη ανέμη στο βυθό
Μα είναι κάτι ώρες που πονάνε, σα μαχαίρι δίκοπο, φριχτό
Κι είναι κι οι γιορτές που δε χωράνε, άλλη αναβολή, άλλο καημό
|
Όla aftá pu agápisa lathrea, mia stagóna ston okeanó
Όla aftá pu cháthikan mirea, mia rogmí stu chrónu to fteró
Mi rotás gia ména pia ti káno, plio i kardiá mu ke kiná
Mi rotás pia ime, pu girnáo
‘Έfiga na páo makriá
Físa, kardiá mu, físa
Na ksemakreno, na kiliéme, na chathó
Díchtia ta chrónia vgíkan ki egó karávi tsakisméno sto vithó
Físa, psichí mu, físa
Ke na kratísis anichtó logariasmó
Zíta, kardiá mu, zíta, steriá, limáni pu den échi girismó
Les ke i kardiá den isicházi, fterugizi san aerikó
Les ki o kósmos pia de me tromázi, chártini anémi sto vithó
Ma ine káti óres pu ponáne, sa macheri díkopo, frichtó
Ki ine ki i giortés pu de choráne, álli anavolí, állo kaimó
|