Μέρα νύχτα το κερί
ανάβω για τα σένα,
να σε φυλάει η Παναγιά
που βρίσκεσαι στα ξένα.
Πέρασε, πέρασε
κι ο δεύτερος ο χρόνος.
Τι έγινες δεν ξέρω πια,
γι’ αυτό με δέρνει ο πόνος.
Ούτε παίρνω γράμμα σου,
αχ, τι κακό μου κάνει.
Δεν το ξέρω αν μου ζεις
ή έχεις πια πεθάνει.
Πέρασε, πέρασε
κι ο δεύτερος ο χρόνος.
Τι έγινες δεν ξέρω πια,
γι’ αυτό με δέρνει ο πόνος.
Πάνε τα τρένα κι έρχονται
κι ακόμα να ’ρθεις πίσω
και τη ζωή μου θα ’δινα
να σε ξαναντικρίσω.
Πέρασε, πέρασε
κι ο δεύτερος ο χρόνος.
Τι έγινες δεν ξέρω πια,
γι’ αυτό με δέρνει ο πόνος.
|
Méra níchta to kerí
anávo gia ta séna,
na se filái i Panagiá
pu vrískese sta kséna.
Pérase, pérase
ki o defteros o chrónos.
Ti égines den kséro pia,
gi’ aftó me dérni o pónos.
Oíte perno grámma su,
ach, ti kakó mu káni.
Den to kséro an mu zis
í échis pia petháni.
Pérase, pérase
ki o defteros o chrónos.
Ti égines den kséro pia,
gi’ aftó me dérni o pónos.
Páne ta tréna ki érchonte
ki akóma na ’rthis píso
ke ti zoí mu tha ’dina
na se ksanantikríso.
Pérase, pérase
ki o defteros o chrónos.
Ti égines den kséro pia,
gi’ aftó me dérni o pónos.
|