|
Πάντα απ’ τον έρωτα περνούσα
σαν να περνάω απ` τη φωτιά
ούτε ανάσα δεν μπορούσα
ούτε αντίσταση καμιά.
Πάντα του έρωτα ο δρόμος
έμοιαζε τόσο τραγικός
τόσες στροφές, τόση ανηφόρα
κι ύστερα ήτανε κλειστός.
Μα τώρα εσύ είσαι οδηγός.
Πάντα πέθαινα για ένα σ’ αγαπώ
πάντα έφτανα μέχρι τον γκρεμό
με σένα έκανα ένα βήμα πιο μπροστά
όταν σε είδα με τα χέρια σου ανοιχτά.
Πάντα πέθαινα για ένα σ’ αγαπώ
πάντα έφτανα μέχρι τον γκρεμό
αυτός ο δρόμος μου ποτέ δεν είχε φως
και πάντα πίστευα στο τέλος θα ‘ναι αλλιώς.
Μα πάντα ο έρωτας ο ίδιος δρόμος.
Πάντα του έρωτα ο δρόμος
ήταν ταξίδι ακριβό
πάντα το άπιαστο ζητούσα
το κυνηγούσα με καημό.
Πάντα ως το κόκαλο αγαπούσα
ως της ψυχής μου το βυθό
τόσα τα βάθη και τα ύψη
κι όμως δεν βρήκα ουρανό.
Μα τώρα σ’ έχω οδηγό.
|
Pánta ap’ ton érota pernusa
san na pernáo ap` ti fotiá
ute anása den borusa
ute antístasi kamiá.
Pánta tu érota o drómos
émiaze tóso tragikós
tóses strofés, tósi anifóra
ki ístera ítane klistós.
Ma tóra esí ise odigós.
Pánta péthena gia éna s’ agapó
pánta éftana méchri ton gkremó
me séna ékana éna víma pio brostá
ótan se ida me ta chéria su anichtá.
Pánta péthena gia éna s’ agapó
pánta éftana méchri ton gkremó
aftós o drómos mu poté den iche fos
ke pánta písteva sto télos tha ‘ne alliós.
Ma pánta o érotas o ídios drómos.
Pánta tu érota o drómos
ítan taksídi akrivó
pánta to ápiasto zitusa
to kinigusa me kaimó.
Pánta os to kókalo agapusa
os tis psichís mu to vithó
tósa ta váthi ke ta ípsi
ki ómos den vríka uranó.
Ma tóra s’ écho odigó.
|
