Η αγάπη είναι πάντα σιωπηλή,
δε λέει, είμ’ εδώ, να την κοιτάξεις,
τη δέχεσαι έτσι απλά μ’ ένα φιλί
και χάνεται όταν πας να την αλλάξεις.
Η αγάπη όπως υπάρχει στο κενό,
υπάρχει ακριβώς και στο γεμάτο,
τη ζήσαμε όσοι πιάσαμε ουρανό,
τη ζήσαμε όσοι πιάσαμε και πάτο.
Πάντα κάτι μας λείπει,
πάντα κάτι δεν είν’ αρκετό
κι έτσι μπαίνει η λύπη,
μόλις δει το παράθυρο ανοιχτό
πάντα φτάνει η ώρα,
που ζητάμε, ζητάμε πιο πολύ,
κι η μαγεία του τώρα,
γίνετ’ αύριο συνήθεια απλή
κι η καρδιά ψάχνει λόγο να βρει.
Η αγάπη δεν κλειδώνει σε κελί,
το ανικανοποίητο του ανθρώπου,
και όσοι αγαπήσαμε πολύ,
τα σπάσαμε τα σίδερα επί τόπου.
Πάντα κάτι μας λείπει,
πάντα κάτι δεν είν’ αρκετό
κι έτσι μπαίνει η λύπη,
μόλις δει το παράθυρο ανοιχτό
πάντα φτάνει η ώρα,
που ζητάμε, ζητάμε πιο πολύ,
κι η μαγεία του τώρα,
γίνετ’ αύριο συνήθεια απλή
κι η καρδιά ψάχνει λόγο να βρει.
|
I agápi ine pánta siopilí,
de léi, im’ edó, na tin kitáksis,
ti déchese étsi aplá m’ éna filí
ke chánete ótan pas na tin alláksis.
I agápi ópos ipárchi sto kenó,
ipárchi akrivós ke sto gemáto,
ti zísame ósi piásame uranó,
ti zísame ósi piásame ke páto.
Pánta káti mas lipi,
pánta káti den in’ arketó
ki étsi beni i lípi,
mólis di to paráthiro anichtó
pánta ftáni i óra,
pu zitáme, zitáme pio polí,
ki i magia tu tóra,
ginet’ avrio siníthia aplí
ki i kardiá psáchni lógo na vri.
I agápi den klidóni se kelí,
to anikanopiito tu anthrópu,
ke ósi agapísame polí,
ta spásame ta sídera epí tópu.
Pánta káti mas lipi,
pánta káti den in’ arketó
ki étsi beni i lípi,
mólis di to paráthiro anichtó
pánta ftáni i óra,
pu zitáme, zitáme pio polí,
ki i magia tu tóra,
ginet’ avrio siníthia aplí
ki i kardiá psáchni lógo na vri.
|