Πάνω στ’ αργυρό σκαμνί
θρονιασμένη νια στα μαύρα
κι όλο πλέκει σιωπηλή
με χρυσάφι δυο γαϊτάνια
Πέρασε του Ρήγα ο γιος
και του Βασιλιώς τ’ αγγόνι
δυο λεφούσια από μπρος
και την πέρδικα ζυγώνει
Πλέκε τα και κρώσαινέ τα
δώδεκα λογιώ κάνε τα
σε κανένα μη τα δώσεις
κι ύστερα το μετανιώσεις
Δώσ’ μου τα για χίλια γρόσα
κι άμα θέλεις κι άλλα τόσα
δώσ’ μου τα να σε θυμάμαι
τις βραδιές που δεν κοιμάμαι
Δε μου τα ‘δωκες με γρόσα
μ’ εκατό και με διακόσα
μα τα δίνεις σαν ορίσω
πιο σιμά και σε φιλήσω
|
Páno st’ argiró skamní
throniasméni nia sta mavra
ki ólo pléki siopilí
me chrisáfi dio gaitánia
Pérase tu Ríga o gios
ke tu Oasiliós t’ angóni
dio lefusia apó bros
ke tin pérdika zigóni
Pléke ta ke krósené ta
dódeka logió káne ta
se kanéna mi ta dósis
ki ístera to metaniósis
Dós’ mu ta gia chília grósa
ki áma thélis ki álla tósa
dós’ mu ta na se thimáme
tis vradiés pu den kimáme
De mu ta ‘dokes me grósa
m’ ekató ke me diakósa
ma ta dínis san oríso
pio simá ke se filíso
|