Εγώ εδώ, εσύ εκεί,
πώς θες λοιπόν να ξημερώσει Κυριακή;
Εσύ εκεί, εγώ εδώ,
το στόμα πέτρωσε και πια δεν τραγουδώ.
Πάρ’ το τρένο, πάρ’ το πλοίο,
πάρε τ’ άστρο του νοτιά.
Κάνει απόψε τόσο κρύο
κι είν’ η αγάπη σου φωτιά.
Πάρ’ το πλοίο, πάρ’ το τρένο,
πάρε την κυρά βροχή.
Είναι χώμα διψασμένο
η θλιμμένη μου ψυχή.
Εγώ εδώ, εσύ αλλού,
κι όλο και χάνομαι σαν κύμα του γιαλού.
Εσύ αλλού, εγώ εδώ,
δίνω τα μάτια μου για να σε ξαναδώ.
Πάρ’ το τρένο, πάρ’ το πλοίο,
πάρε τ’ άστρο του νοτιά.
Κάνει απόψε τόσο κρύο
κι είν’ η αγάπη σου φωτιά.
Πάρ’ το πλοίο, πάρ’ το τρένο,
πάρε την κυρά βροχή.
Είναι χώμα διψασμένο
η θλιμμένη μου ψυχή.
|
Egó edó, esí eki,
pós thes lipón na ksimerósi Kiriakí;
Esí eki, egó edó,
to stóma pétrose ke pia den tragudó.
Pár’ to tréno, pár’ to plio,
páre t’ ástro tu notiá.
Káni apópse tóso krío
ki in’ i agápi su fotiá.
Pár’ to plio, pár’ to tréno,
páre tin kirá vrochí.
Ine chóma dipsasméno
i thlimméni mu psichí.
Egó edó, esí allu,
ki ólo ke chánome san kíma tu gialu.
Esí allu, egó edó,
díno ta mátia mu gia na se ksanadó.
Pár’ to tréno, pár’ to plio,
páre t’ ástro tu notiá.
Káni apópse tóso krío
ki in’ i agápi su fotiá.
Pár’ to plio, pár’ to tréno,
páre tin kirá vrochí.
Ine chóma dipsasméno
i thlimméni mu psichí.
|