|
Τα τραγούδια που αγαπούσα δεν τ’ ακούω πουθενά
το ποτό που προτιμούσα αλλιώς το σερβίρουν πια
τα κορίτσια που αγαπούσα πως αλλάξανε θωριά
και τα ρούχα που φορούσα τώρα πια μου είναι στενά.
Τα μπαράκια που γυρνούσα έχουν άλλη επιγραφή
τις βιτρίνες που κοιτούσα δεν τις βρίσκω έχουν χαθεί
απ’ τον δρόμο που περνούσα για να πάω σινεμά
δεν με ξέρει ούτε μια πέτρα έχει ξένα μαγαζιά.
Ωχ τι παράξενη εποχή
Ωχ τι παράξενη εποχή είναι αυτή
Ωχ τι παράξενη εποχή
Τα στενά που περπατούσα βγάζουν σ’ άλλη γειτονιά
τα τσιγάρα που ζητούσα δεν τα βρίσκω πια ξανά
και στην πολυκατοικία με κοιτάζουνε λοξά
κλείνουν πίσω τους την πόρτα οι γειτόνοι δυνατά.
Σαν να έχασα τα χρόνια, σαν να έλειπα μακριά
ξέχασα και το τραγούδι που το λέγαμε παλιά
κι όλα αυτά που συζητούσα όταν σ’ έπαιρνα αγκαλιά
είναι όλα ιστορία και συ είσαι αλλού πια.
Ωχ τι παράξενη εποχή
Μα τι παράξενη εποχή είναι αυτή
Ωχ τι παράξενη εποχή
|
Ta tragudia pu agapusa den t’ akuo puthená
to potó pu protimusa alliós to servírun pia
ta korítsia pu agapusa pos alláksane thoriá
ke ta rucha pu forusa tóra pia mu ine stená.
Ta barákia pu girnusa échun álli epigrafí
tis vitrínes pu kitusa den tis vrísko échun chathi
ap’ ton drómo pu pernusa gia na páo sinemá
den me kséri ute mia pétra échi kséna magaziá.
Och ti parákseni epochí
Och ti parákseni epochí ine aftí
Och ti parákseni epochí
Ta stená pu perpatusa vgázun s’ álli gitoniá
ta tsigára pu zitusa den ta vrísko pia ksaná
ke stin polikatikía me kitázune loksá
klinun píso tus tin pórta i gitóni dinatá.
San na échasa ta chrónia, san na élipa makriá
kséchasa ke to tragudi pu to légame paliá
ki óla aftá pu sizitusa ótan s’ éperna agkaliá
ine óla istoría ke si ise allu pia.
Och ti parákseni epochí
Ma ti parákseni epochí ine aftí
Och ti parákseni epochí
|
