Είναι στιγμές που δεν μπορώ
να σε βρω να σου πω
πόσο σ’ αγαπώ
κι έτσι μόνος μου μιλάω
Είναι νύχτες που γυρνώ
στον χαμό να σε βρω
να σε πάρω από δω
πάλι μόνος μου μιλάω
Παράμ παράμ παράμ
παραμιλάω πάλι
στης αγάπης μου την ζάλη
Παράμ, παράμ, παράμ
παραμιλάω μόνος
και μακραίνει κι άλλο ο δρόμος
Είναι στιγμές που το μυαλό
το θολό σαν τρελό
φτερουγίζει από δω
κι έτσι μόνος μου γυρνάω
Είναι νύχτες που γυρνώ
στον χαμό και ρωτώ
το φεγγάρι το χλωμό
πάλι μόνος μου κοιτάω
Παράμ παράμ παράμ
παραμιλάω πάλι
στης αγάπης μου την ζάλη
Παράμ, παράμ, παράμ
παραμιλάω μόνος
και μακραίνει κι άλλο ο δρόμος
|
Ine stigmés pu den boró
na se vro na su po
póso s’ agapó
ki étsi mónos mu miláo
Ine níchtes pu girnó
ston chamó na se vro
na se páro apó do
páli mónos mu miláo
Parám parám parám
paramiláo páli
stis agápis mu tin záli
Parám, parám, parám
paramiláo mónos
ke makreni ki állo o drómos
Ine stigmés pu to mialó
to tholó san treló
fterugizi apó do
ki étsi mónos mu girnáo
Ine níchtes pu girnó
ston chamó ke rotó
to fengári to chlomó
páli mónos mu kitáo
Parám parám parám
paramiláo páli
stis agápis mu tin záli
Parám, parám, parám
paramiláo mónos
ke makreni ki állo o drómos
|