Τον ήλιο το φεγγάρι τη θάλασσα
ρωτάω μην την είδαν αντάμωσαν
κι ο ήλιος μου απαντάει απ’ το βουνό
θα φέξω όλο τον κόσμο και θα τη βρω
Μου λέει το φεγγάρι και μου γελά
στης μάνας της κοιμάται την αγκαλιά
εγώ θα την ξυπνήσω όταν τη δω
εμένανε μ’ ακούει σαν της μιλώ
Κι η θάλασσα μου λέει απ’ τα βάθη της
εσύ θα `σαι για πάντα η αγάπη της
τα κύματα θα στείλω του ωκεανού
να παν να της δροσίσουν καρδιά και νου
Κι η θάλασσα μου λέει απ’ τα βάθη της
εσύ θα `σαι για πάντα η αγάπη της
εγώ όλα τα ενώνω να σε χαρώ
τα δυο τα κάνω ένα γη κι ουρανό
|
Ton ílio to fengári ti thálassa
rotáo min tin idan antámosan
ki o ílios mu apantái ap’ to vunó
tha fékso ólo ton kósmo ke tha ti vro
Mu léi to fengári ke mu gelá
stis mánas tis kimáte tin agkaliá
egó tha tin ksipníso ótan ti do
eménane m’ akui san tis miló
Ki i thálassa mu léi ap’ ta váthi tis
esí tha `se gia pánta i agápi tis
ta kímata tha stilo tu okeanu
na pan na tis drosísun kardiá ke nu
Ki i thálassa mu léi ap’ ta váthi tis
esí tha `se gia pánta i agápi tis
egó óla ta enóno na se charó
ta dio ta káno éna gi ki uranó
|