Από ένα παραστράτημα
κι από μια ρουφηξιά
η μέρα έγινε καπνός
και το νερό φωτιά
Άσπρα μαντιλάκια γνέφεις
που με φέρνουν στον γκρεμό
μαύρο φίδι που με ζώνει
και φωνάζω αλίμονο
Από μια πλάνη έφυγα
σε τρικυμία μπήκα
ποιος είπε πως θα ξέφευγα
η αλήθεια είναι μια τρύπα
Μια τρύπα μέσα στο νερό
ένα μηδέν η γνώση
παλιά μου τέχνη κόσκινο
δεν έχω μετανιώσει
Για τα βαριά τ’ αμίλητα
για τις καταστροφές
όλα μου τα τραβήγματα
δεν είναι διαστροφές
Βόλτες στη Θεσσαλονίκη
μες στα μπαρ πότης γνωστός
δεν σε πιάνει ούτε ο Βούδας
ο Αλλάχ και ο Χριστός
|
Apó éna parastrátima
ki apó mia rufiksiá
i méra égine kapnós
ke to neró fotiá
Άspra mantilákia gnéfis
pu me férnun ston gkremó
mavro fídi pu me zóni
ke fonázo alímono
Apó mia pláni éfiga
se trikimía bíka
pios ipe pos tha kséfevga
i alíthia ine mia trípa
Mia trípa mésa sto neró
éna midén i gnósi
paliá mu téchni kóskino
den écho metaniósi
Gia ta variá t’ amílita
gia tis katastrofés
óla mu ta travígmata
den ine diastrofés
Oóltes sti Thessaloníki
mes sta bar pótis gnostós
den se piáni ute o Oudas
o Allách ke o Christós
|