Ο ήλιος πέφτει ξανά
τα προάστια ονειρεύονται
σ’ έναν ορίζοντα
χαμένος κι εγώ
οι γείτονες μακριά
μοιάζουν να εξαφανίζονται
δεν νοιάζονται πια
πως είμαι και πως ζω
Όλα σικέ
από την πρώτη μέρα που γεννήθηκα
πάρτι μασκέ
ανθρώπων που στα λόγια τους βασίστηκα
Η αλήθεια μοιάζει γκρεμός
πριν προλάβω να γλιτώσω
πως πέρασε ο καιρός
χωρίς απαντήσεις να βρω
Ο πόνος μου γιατρός
δεν μ’ αφήνει να τελειώσω
νομίζω πως είμαι ο εχθρός
του εαυτού μου κι εγώ
Όλα σικέ
από την πρώτη μέρα που γεννήθηκα
πάρτι μασκέ
ανθρώπων που στα λόγια τους βασίστηκα..
|
O ílios péfti ksaná
ta proástia onirevonte
s’ énan orízonta
chaménos ki egó
i gitones makriá
miázun na eksafanízonte
den niázonte pia
pos ime ke pos zo
Όla siké
apó tin próti méra pu genníthika
párti maské
anthrópon pu sta lógia tus vasístika
I alíthia miázi gkremós
prin prolávo na glitóso
pos pérase o kerós
chorís apantísis na vro
O pónos mu giatrós
den m’ afíni na telióso
nomízo pos ime o echthrós
tu eaftu mu ki egó
Όla siké
apó tin próti méra pu genníthika
párti maské
anthrópon pu sta lógia tus vasístika..
|